1."To złe miejsce, zły czas, uciekaj!"

 Wiedziałam, że nie mogę tego zrobić. To byłoby wbrew samej mnie. Gdybym przed chwilą powiedziała 'tak', uszczęśliwiłabym tylko i wyłącznie swoich rodziców. Kocham ich, ale tego nie mogłam zrobić. Nie mogłam wyjść za mąż, za faceta którego nie kocham, którego nawet nie lubię.

 W tym okresie, z resztą jak zwykle, najważniejszą dla mnie osobą był David, mój brat. Zrobił dla mnie wszystko. Wczoraj, gdy Amanda, siostra Aarona urządziła mi w hotelu wieczór panieński byłam po prostu rozbita na miliony kawałeczków. Siedziałam pomiędzy mnóstwem dziewczyn, których praktycznie nie znałam. Wytrzymałam godzinę. Później gdy każda z obecnych dziewczyn całkowicie zajęła się zamówionym striptizerem, ukradkiem zadzwoniłam po brata. Gdy przyjechał, zamknęliśmy się w wynajętym pokoju. Zaczęłam wtedy po prostu płakać jak małe dziecko. David przytulał mnie i próbował uspokajać.

   - Ja nie chcę, David. Ja nie chcę wychodzić za mąż. Nie teraz, nie z nim. - płakałam na jego ramieniu. 

   - I ja na to nie pozwolę. - powiedział. - Jesteś moją jedyną i ukochaną siostrą, więc nie pozwolę by ktoś zmarnował ci życie. Wyplącze cię z tego. Ufasz mi? - zapytał. Skinęłam głową. - Więc idź na dół i udawaj, że świetnie się bawisz. Tak samo jutro. - dodał. Nie rozumiałam, ale mu ufałam. Dziś, kilka minut przed rozpoczęciem ceremonii, gdy rodzice i Amanda nie odstępowali mnie na krok, David do mnie podszedł i dziwnie zaczął składać życzenia, a na końcu przytulił i szepnął do ucha. - Twoje rzeczy są w samochodzie razem z biletem na Mallorce. - później jakby nigdy nic się uśmiechnął i poszedł przed ołtarz.

  Teraz siedzę w jego samochodzie na miejscu, pasażera i jadę na lotnisko. Biała suknia leży z tyłu pomiędzy moimi dwiema torbami. David zajął się dosłownie wszystkim. Spakował moje ubrania razem z najpotrzebniejszymi rzeczami i wyniósł tak, by nie zauważyli tego rodzice. Zabukował bilet, zarezerwował hotel na trzy tygodnie, a opłacił go z konta ojca. Wybrał pieniądze, bo zna pin. Wpłacił na swoje osobiste i dopiero wtedy przelał na rzecz hotelu, by nikt mnie nie znalazł. Kocham go za to co dla mnie robi. Jest ideałem starszego o dwadzieścia minut brata.

 Przebrałam się po drodze, w łazience na stacji paliw. Nie przeczę, że widok dziewczyny w białej sukni, wchodzącej do toalety w sklepie, był dziwny. Ludzie praktycznie zawieszali się i patrzyli jakbym spadła z kosmosu. 

 W końcu dojechaliśmy na lotnisko, oddałam torby na taśmę i stanęłam przy wielkim oknie w hali odpraw. 

   - Mała, dajesz radę? - zapytał David. 

   - Chyba. - odparłam cicho. - Dziękuję ci za to wszystko. - przytuliłam się do niego. 

   - Powiedziałem, że cię uratuję, to dotrzymałem słowa, a teraz zmykaj, bo spóźnisz się na samolot. - uśmiechnął się. - Przylecę do ciebie jak to wszystko ucichnie. - puścił do mnie oczko. Ruszyłam w kierunku bramki, ściskając w dłoni bilet. Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego brata. To dodało mi odwagi i otuchy. 

 W samolocie wyłączyłam telefon, a później wyjęłam z niego kartę sim, łamiąc ją na pół. Zaczynam nowe życie. 

~~~

  Wtargnęli do jego pokoju bez pukania. Jego walizka stała na środku hotelowego pokoju, a on sam leżał na łóżku, wpatrując się w sufit. 

   - Człowieku, wyciągnęliśmy cię tu byś się rozerwał i co najważniejsze, zapomniał! - zawołał chłopak, rzucając w niego poduszką, która leżała na małej sofie. - A ty leżysz i przymulasz! - dodał. 

   - Cristian, wstawaj! Idziemy na plażę! - poinformowała brunetka.

   - Idźcie sami. - spojrzał na nich. 

   - Okay, spoko. A ty tu sobie leż i myśl o tej podłej suce. - otworzył okno, wpuszczając świeże powietrze do pokoju. 

   - Możesz przestać? - przewrócił oczami. 

   - No stary, ja wiem, że ją kochałeś i wpadłeś po uszy, no ale to już przeszłość. Polansowała się trochę u boku młodego i zdolnego piłkarza, a teraz kopnęła cię w tyłek. Sorry, że tak prosto z mostu, ale w końcu musisz to zrozumieć. - stanął nad przyjacielem. 

   - Cristian... - dziewczyna usiadła obok niego. - Nie zasługiwała na ciebie. - ścisnęła jego dłoń. 

   - Zostawcie mnie samego, okay? - odwrócił się na bok. 

   - Dobra. - powiedział Marc. - Chodź Domi. Niech tu siedzi sam, bo nikt się nim nie interesuje, nikt go nie kocha i nikt nie stara się by wrócił do normalności, bo wszyscy go mają w dupie. - złapał za rękę swoją dziewczynę i pociągnął ją w stronę wyjścia z pokoju. 

   - Poczekajcie. - podniósł się. - Dajcie mi pięć minut. 

   - Czekamy na dole. - uśmiechnął się zwycięsko brunet. 

~~~

  Gdy tylko wylądowałam, kupiłam w kiosku nową kartę startową, którą uruchomiłam i od razu napisałam SMS do brata, że wylądowałam. Poszłam po odbiór bagażów i przed budynkiem złapałam taksówkę. Podwiozła mnie pod samo wejście do hotelu 'Be Live Grand Palace de Muro' w którym miałam zamieszkać. To nie był hotel! To był pałac, usytuowany nad morzem. Gdy tylko weszłam do środka, przeraziła mnie jego wielkość. Ogromny hol z wysokim sufitem, z kolumnami i dużym żyrandolem. Ja nie wiem ile to musiało kosztować i chyba nie chcę wiedzieć... Ale jedno jest pewne, te wakacje spędzę po królewsku. 

 Przy recepcji załatwiłam wszystkie formalności, a gdy otrzymałam już swój klucz magnetyczny, jeden z boyów hotelowych chwycił za moje torby i powiedział, że zaprowadzi mnie do pokoju. Ruszyłam za chłopakiem, w granatowym garniturze, z plakietką na piersi, informującą, że ma na imię Tomas. Wtedy dostałam odpowiedź od Davida, który jedyny miał mój nowy numer. Odpisał, że się cieszy, a w Gironie rozpętało się istne piekło i wszyscy mnie szukają, ale tam gdzie jestem, jestem bezpieczna. Mam taką szczerą nadzieję. Szłam i wpatrywałam się w ekran komórki, kiedy poczułam, że ktoś uderza we mnie swoim barkiem. Od razu podniosłam głowę i spojrzałam na tego ktosia. Wysoki chłopak, brunet ze sportową torbą na ramieniu. 

   - Uważaj. - powiedzieliśmy równo. Zmierzyłam go wzrokiem i weszłam za pracownikiem do windy. Zanim drzwi się zamknęły, zauważyłam jak podchodzi do jakiejś młodej pary i odwraca się. Wtedy drzwi się zasunęły, a boy nacisnął guzik drugiego piętra. Tamten chłopak wydał mi się nieco gburowaty. Boże, spraw by miał pokój daleko od mojego nowego azylu!