11. "Teraz wiesz czemu tak się boję, Kiedy znów nie ma mnie przy Tobie"

     Siedzieli już tak od dwóch dni. Dzień i noc. Nie chcieli nic jeść, tylko poili się wodą mineralną i kawą z maszyny, stojącej na posterunkowym korytarzu. Marc i Dominica również siedzieli tu, ale na noc wracali do hotelu. Prosili, krzyczeli by Cristian z Davidem też wrócili się w końcu przespać, ale na darmo. Czekali na jakieś wieści o Cornelii. Mieli wrażenie, że policjanci nic nie robią, że stoją w miejscu.

  Wieczór. David siedział na plastikowym krześle, ale Tello dreptał w kółko pod jednym z biur. Nagle wyskoczył z niego jeden z aspirantów i pobiegł po policjanta prowadzącego sprawę zaginionej. Wpadli do biura, a za nimi Tello i Velázquez.

   - Wiecie już coś? - krzyknął zniecierpliwiony piłkarz.

   - Okazało się, że samochód tego wspólnika miał nadajnik GPS, który przypiął mu detektyw wynajęty przez jego żonę, ale to mało ważne. Namierzyliśmy go. - wytłumaczył komisarz.

   - Dopiero teraz?! - zdenerwował się David.

   - To jest miejsce na pustkowiu. To było trudne. - bronił się policjant.

   - Na co czekamy? Jedziemy tam! - pośpieszał Cristian.

   - Musimy jeszcze coś sprawdzić, a poza tym jest już ciemno i będzie trudno zrobić cokolwiek. Wyjdźmy. - wyprosił ich i sam z aspirantem udali się do drugiego pomieszczenia, wcześniej spisując adres starych magazynów.

  Obaj nie chcieli dać za wygraną. W biurze nie było nikogo, więc Cristian bezgłośnie wślizgnął się do pokoju i spisał adres. Szybko wybiegł, ciągnąc za sobą brata swojej dziewczyny.

   - Musimy tam pojechać. Oni nic nie zrobią! - powidział Dav, gdy wyszli już z posterunku. Cristian o niczym innym nie myślał jak o tym, żeby ją znów zobaczyć, przytulić. Nie było pewności, że ona tam jest, ale w to wierzył. Chciał ją już mieć przy sobie, całą i bezpieczną. Wtedy pożałował, że nie zabrał ze sobą samochodu. Został w domu, w Barcelonie. Musieli biec i coś wypożyczyć.

   - A ci dwaj gdzie się podziali? - zdziwił się komisarz, wychodząc na korytarz. Zaskoczyło go, że nie zobaczył dwóch mężczyzn koczujących tu od dwóch dni. Natomiast zauważył uchylone drzwi do małego biura, a był pewny, że je zamykał. Wszedł, a na ekranie komputera ciągle widniał adres starych magazynów za miastem. Wtedy za nim pojawił się drugi policjant. - Zbieraj ludzi, ci dwaj kretyni tam pojechali! - krzyknął i sam wybiegł jakby wystrzelony z procy.

   - Jedziemy tam, a nawet nie wiemy czego się spodziewać. - westchnął David, wpatrując się w kartkę, na której pracownik wypożyczalni naszkicował im prowizoryczną mapę dojazdu do opuszczonych magazynów. 

   - Jeżeli faktycznie jej tam nie ma będziemy szukać dalej. Nie odpuszczę. - mruknął Cristian. 

   - Zależy ci na mojej siostrze? - zapytał nagle, a tamten spojrzał na niego i wolno skinął głową. 

   - Jeszcze chyba nigdy nie zależało mi na nikim jak na niej, pomimo tego, że długo jej nie znam. - powiedział, patrząc na drogę przed nim. 

   - To dobrze. Zasługuje na szczęście. Nic do ciebie nie mam, ale wiedz, że jeżeli będzie przez ciebie cierpieć...

   - Wiem. - przerwał mu. - Znajdziesz mnie i coś zrobisz. Wolę nie myśleć co. Sam niedawno tak mówiłem do chłopaka swojej siostry. - tłumaczył. 

   - Typowy tekst braci, co nie? - zaśmiał się Velázquez. 

   - Racja... - odparł młody piłkarz. Rozległ się dźwięk dzwoniącego telefonu Davida. Wyjął go z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz. 

   - To komisarz. - powiedział, przenosząc wzrok na towarzysza. - Na pewno jest wkurzony jeżeli domyślił się gdzie jedziemy. 

   -  Nie odbieraj. 

  Dojechali na miejsce. Faktycznie, tak jak ostrzegał facet w wypożyczalni samochodów, to pustkowie, łąki zarośnięte wysoką trawą, a po środku pola stoją potężne i poniszczone magazyny. I teraz gdzie ich znaleźć? To będzie jak szukanie igły w stogu siana, chociaż... Stali niedaleko jednego z wejść do magazynu, kiedy zza budynku zobaczyli jasną smugę z latarki. Zdążyli schować się za mur. 

   - To nie Aaron. To musiał być ten jego wspólnik. - szepnął David, gdy tamten wszedł do budynku. 

   - Teraz musimy coś wymyślić, by wejść tam niezauważeni. - odezwał się Tello. Nagle usłyszeli szelest. Równo się odwrócili i zobaczyli jakieś cienie, niknące za murami. Po chwili oboje zostali odciągnięci do tyłu, nie wiedząc co się dzieje. 

~~~

  Znów zapadł zmrok. Nie mam pojęcia która jest godzina. Po woli tracę rachubę w tym ile tu już jestem. Widzę tylko obdarte ściany, szary mur oraz Aarona i czasem tego jego przydupasa, który jest na jego posyłki. Sprawdź, jedź, przywieź. Mam już dość Espinosy. Przychodzi i gnębi. Mówi o tym jaka ja jestem piękna, ale niestety muszę cierpieć. Ciągle wspomina o Davidzie i Cristianie. To rani. Chciałabym mieć tu ich przy sobie.

   - Skarbie, stęskniłaś się? - znów usłyszałam jego głos. Wszedł do pomieszczenia i przykucnął obok. - Mam dziś dla ciebie niespodziankę, którą mam nadzieję, że sobie popamiętasz. - mruknął zadowolony z siebie. 

   - Czego chcesz? - warknęłam. 

   - Ciebie. - w jego oczach pojawił się pewien żar. Zaczął się niebezpiecznie przybliżać. Wargami dotknął mojej szyi i kierował się w okolice obojczyka. Nadal miałam związane ręce i nogi. Byłam bezsilna. Przymknęłam oczy. Poczułam jego rękę pod bluzką. 

   - Proszę, nie... - pierwsze łzy spłynęły mi po policzkach. 

   - No skarbie, co prawda ślub był, ale nie dokończony, ale nocy się nie doczekałem. - zaśmiał się, a ja zaczęłam się kręcić. Udało mi się lekko go uderzyć dłońmi, ale ten tylko popchnął mnie na ziemię i zawisnął nade mną i zaczął całować. Co teraz?! Ja nie chcę by tak to wyglądało! To... Gwałt jako pierwszy raz? Największy koszmar dla dziewczyny. Próbowałam się jeszcze jakoś bronić i wierzgałam nogami, ale ten jeszcze mocniej mnie unieruchomił. Rozdarł moją koszulkę i zaczął wodzić językiem po moim brzuchu. Krzyczałam. Błagałam o pomoc. Płakałam. 

   - Policja! Na ziemię, na ziemię! - rozległ się głośny, męski krzyk. Aaron sturlał się ze mnie. Antyterroryści go okrążyli i skuli. Udało mi się podnieść i cała we łzach oparłam się o zimną ścianę. 

   - Cornelia! - do środka, jak burza wpadli Cristian i David, a za nimi inni policjanci. W tym czasie jeden z antyterrorystów rozerwał nożem sznury na moich rękach i nogach. Pierwszy dobiegł Cristian, upadł obok mnie i mocno przytulił. - Dobrze, że jesteś. - szepnął do ucha, a ja jeszcze bardziej się rozpłakałam. Nawet nie wiem dlaczego. Już miało być dobrze! Znaleźli mnie! Jestem cała. Po chwili przytulał mnie już brat i gładził po włosach. Cristian podniósł się i zdjął swoją koszulkę, po czym nałożył na mnie. Wcześniej byłam w samym staniku. Gdyby nie ten dupek... 

   - Nic ci nie zrobił? - zapytał David. 

   - Nie zdążył. - odpowiedziałam cicho przez łzy. - Chodźmy już stąd. - poprosiłam. Cristian przykucnął i powiedział żebym złapała go za szyję. Podniósł mnie i wyniósł na zewnątrz. Ciepło jego ciała emitowało i działało na mnie jak lek. Czułam się w końcu bezpieczna. Przed budynkiem stała karetka, a funkcjonariusze od razu mnie przejęli. Robili mi jakieś badania, sprawdzali tętno i pytali czy mnie coś nie boli. Przed karetką ciągle stał Cristian i mój brat. 

   - Wam panowie to należy się porządny opieprz! - tuż za nimi pojawił się jakiś policjant. - Wcześniej trzeba coś takiego konsultować z nami! 

   - Chłopaki, co wyście zrobili? - przestraszyłam się. 

   - Nic, prócz tego, że pierwsi tu pognali. Ciesz się dziewczyno, że masz takich obrońców. - puścił do mnie oczko. - Panowie, dajcie mu coś. Jest chłodno. - wskazał na półnagiego Tello. No tak, ja na sobie mam jego T-shirt. Dlatego nie mogłam się na niego napatrzeć. Stęskniłam się, ale widok jego torsu i mięśni przyprawiłby dziewczynę o białą gorączkę. Jakiś funkcjonariusz podał mu ciemną bluzę, którą na siebie włożył. 

   - No nic młoda damo. - zaczął lekarz. - Jesteś zdrowa, więc możesz wracać z przyjaciółmi. - uśmiechnął się. - Uważajcie na nią. - zwrócił się do Davida i Cristiana. Z ambulansu wysiadłam o własnych siłach, ale złapałam się o ramię mojego chłopaka. To... Brzmi cudownie. Wsiedliśmy do samochodu. Wtuliłam się w ramię Tello, który usiadł ze mną z tyłu. Przymknęłam oczy. Byłam wykończona.

_______________________________________

No to lecimy oglądać Puchar Gampera!

I się powtórzę - Ney, oddawaj jedenastkę ;cc